Wehikuł czasu

Spodziewałam się czegoś lepszego. Zapewne w tamtych czasach książka zrobiła furorę.

Spodziewałam się czegoś lepszego. Zapewne w tamtych czasach książka zrobiła furorę.

Jedna z książek do których najpierw widziałem adaptację filmową i to tę z 2002, która okazuje się miałą tylko trochę wspólnego z książką.
Sama powieść ciekawie przedstawia podróż w czasie, zazwyczaj myślimy o podróżowaniu kilkaset lat w przód czy tył. Tutaj mamy do czynienia ze skokiem o 800 tyś. lat, a potem nawet i miliony. Autor pozostawił kilka rzeczy niewyjaśnionych co daje czytelnikowi możliwość różnych interpretacji, np tego jak "ludzie" mieszkający na powierzchni zdobywali ubrania itd, nuby mogli mieć to od morloków, ale tego nie wiemy, to samo tyczy się rozmnażania itd.
Książka warta przeczytania.

Jedna z książek do których najpierw widziałem adaptację filmową i to tę z 2002, która okazuje się miałą tylko trochę wspólnego z książką.
Sama powieść ciekawie przedstawia podróż w czasie, zazwyczaj myślimy o podróżowaniu kilkaset lat w przód czy tył. Tutaj mamy do czynienia ze skokiem o 800 tyś. lat, a potem nawet i miliony. Autor pozostawił kilka rzeczy niewyjaśnionych...

Niby stara, a ciągle świetnie się czyta. Można powiedzieć, że pewne prawdy o ludzkości nigdy się nie zmieniają.

Niby stara, a ciągle świetnie się czyta. Można powiedzieć, że pewne prawdy o ludzkości nigdy się nie zmieniają.

To jedna z najważniejszych książek w historii literatury science-fiction. Nie były to moje klimaty, ale audiobook wysłuchany 😊

To jedna z najważniejszych książek w historii literatury science-fiction. Nie były to moje klimaty, ale audiobook wysłuchany 😊

Jeden z kamieni węgielnych światowej fantastyki. Postała 136 lat temu powieść wyprzedziła swoje czasy. Po pierwsze przedstawie koncepcję podróży w czasie, to nie wstecz, aby coś zmienić w historii, ale w przyszłość. Po drugie świat za kilkaset tysięcy lat wcale nie jest idealizowany, a wręcz przeciwnie. M.in. nauka i technika stoją na zaskakująco niskim poziomie, o ile w ogóle można o nich mówić.
Tym niemniej te okoliczności dla wielu przesłoniły drugą twarz książki. Chodzi oczywiście o socjologiczno-społeczne przemyślenia autora. Trafnie zauważył rozwarstwienie współczesnego sobie społeczeństwa i przewidział konsekwencje tegoż w przyszłości. Na szczęście, póki co one się nie sprawdziły. Niestety rozwarstwienie się utrzymało, ale obecnie dotyczy bogatej północy i biednego południa, czyli producentów idei i ich prawie darmowych wykonawców. Warto by ci pierwsi przeczytali powieść Wellsa ze zrozumieniem a ludzkość nie podzieliła się na Elojów i Morloków.
Książka która potwierdza, ze dobra science-fiction powinna bazować raczej na konceptach organizacji świata, niż na pomysłach jego rozwoju technicznego, a w każdym razie tego ostatniego zbyt dokładnie nie opisywać.

Jeden z kamieni węgielnych światowej fantastyki. Postała 136 lat temu powieść wyprzedziła swoje czasy. Po pierwsze przedstawie koncepcję podróży w czasie, to nie wstecz, aby coś zmienić w historii, ale w przyszłość. Po drugie świat za kilkaset tysięcy lat wcale nie jest idealizowany, a wręcz przeciwnie. M.in. nauka i technika stoją na zaskakująco niskim poziomie, o ile w...

Wydanie „Wehikułu czasu” z serii Biblioteki Narodowej zawiera cenny wstęp napisany przez zasłużonego znawcę twórczości Wellsa, dr hab. (wtedy jeszcze doktora) Juliusza K. Palczewskiego, który skraca do najistotniejszych wątków historię dorobku autora, opisuje jego najważniejsze dzieła, wyjaśnia walkę Wellsa z samym sobą o ostateczną formę „Wehikułu czasu”, którego planowany początkowo tytuł miał brzmieć „Chroniczni argonauci”, a także porównuje go z innym tworzącym w tym samym czasie autorem science fiction, Juliuszem Verne’em, przedstawiając różnice w stylu obydwu twórców i ich wzajemną relację. Wprowadzenie zawiera zatem bardzo ciekawą analizę i wnioski, nakreśla wellsowskie przemyślenia na przestrzeni lat i wyjaśnia jak zmieniały się poglądy legendarnego autora w przeciągu jego całego życia. Palczewskiemu można zatem wybaczyć nazwanie Księżyca planetą czy powoływanie się na „Trybunę Ludu”.

Przechodząc do samej pozycji, nietypowe dla dzisiejszego czytelnika wydają się być rozważania o przyszłości z pespektywy dziewiętnastowiecznego filozofa, który przewiduje podział ludzkości na dwa podgatunki, opierając go na znanych mu ze swoich czasów klasach społecznych, czyli kapitalistach i robotnikach. Co ciekawe, samą ludzkość doprowadza u Wellsa na skraj upadku dobrobyt. Posiadając wszystko, co się tylko dało osiągnąć, po zwalczeniu trawiących go problemów, wojen, biedy, chorób, i nie mając przestrzeni do dalszych osiągnięć, gatunek ludzki zaczął zajmować się kwestiami coraz to mniej angażującymi do tego stopnia, aż zdegenerował cel swojego istnienia do samej konsumpcji, zatracając krok po kroku także zdolności intelektualne i zatrzymując się na stadium bezrefleksyjnej wegetacji. Dostający się do tego świata bohater, mimo początkowego zaintrygowania rajskim krajobrazem, poznaje stopniowo przerażającą prawdę o losach własnego gatunku.

Niesamowitym jest również, jak otwarty umysł miał H.G. Wells i jak trafnie potrafił przewidzieć w swoich dziełach znane nam z dzisiejszego świata społeczne trendy – w „Wehikule czasu” autor nakreśla m.in. nadchodzącą walkę ludzkości ze zbyt wysokim przyrostem naturalnym. Przedsięwzięte w przyszłości środki mające zapobiec przeludnieniu planety okazały się być jednak zbyt skuteczne i populacja zaczęła się kurczyć, o czym świadczą spotykane przez Podróżnika w Czasie na jego drodze opustoszałe budynki. Ponadto okazuje się, że wśród Elojków zatarły się różnice między dwoma płciami, co jest wynikiem zaniku tradycyjnego podziału ról społecznych wraz z osiąganiem przez ludzkość kolejnych etapów rozwoju.

Na pochwałę zasługuje płynny opis podróży w czasie – autor malowniczo przedstawia zmieniające się otoczenie bohatera, coraz to szybsze upływanie pór roku, stopniowe zlewanie się elementów nieba w jedność. Po dostaniu się do nieznanego świata i zaangażowaniu się w badanie Elojów bohater orientuje się szybko, że wehikuł czasu przepadł w niewyjaśnionych okolicznościach. Jego odzyskanie staje się wtedy głównym celem podróżnika, a poznawanie otaczającej go obcej rzeczywistości, motywowane początkowo naturalną ciekawością, ma posłużyć od tego momentu jako narzędzie do osiągnięcia tego celu. Podróżnik w Czasie zaczyna się integrować z lokalną społecznością, próbuje ich zrozumieć, przemierza świat w poszukiwaniu odpowiedzi, a ostatecznie odkrywa drugą, bardziej przerażającą stronę z pozoru rajskiej rzeczywistości.

Zaskakująco gwałtownie zakończony zostaje wątek Weeny, towarzyszki głównego bohatera w świecie przyszłości. Ich rozwijającej się stopniowo relacji poświęcona zostaje znaczna część pobytu Podróżnika w Czasie w roku 802 701, tym bardziej zdumiewająca jest zatem scena jej śmierci spowodowanej podpaleniem przez bohatera lasu celem ucieczki przez hordami Morloków. Bohater nie przeżywa w związku z jej stratą żadnych emocjonalnych rozterek – natychmiast podąża dalej, jest zdeterminowany do osiągnięcia swojego jedynego celu, tj. odzyskania wehikułu i ucieczki do swoich czasów.

Wells imponuje jeszcze raz umiejętnościami barwnego opisywania rzeczywistości przedstawiając ostatnie sceny z podróży głównego bohatera, który obserwuje krańcowe stadium istnienia znanego nam świata. Moment ten zdaje się budzić w czeluściach pamięci chwile wytchnienia nad zatoką, z uderzającymi w twarz spokojnymi powiewami morskiej bryzy i zachodzącym na horyzoncie wśród czerwieniejącego nieba słońcem. Jest jednak pewna różnica – słońce nie zachodzi. Nad zatoką wisi ono nieruchomo, Księżyc dawno przestał istnieć, a po plaży przemieszczają się jedynie liczne kraby. Ziemia nie krąży już wokół Słońca i zatrzymała się w miejscu, barwa nieba waha się w różnych odcieniach ciemnej czerwieni. Proces wymarcia planety nasączony jest przenikliwym spokojem i toczy się powoli, a przygląda mu się bohater z maszyną czasu w tle za jego plecami.

Książka nie jest długa, liczy sobie niewiele ponad sto stron dodając do tego także wstęp opracowany przez dr hab. Palczewskiego. Intrygujące są dyskusje Podróżnika w Czasie z kolegami jeszcze przed jego podróżą oraz teoretyczny opis przemieszczania się w czasie w jego wykonaniu. Wizja przyszłości jest przerażająca, przedstawiony zostaje naturalny koniec świata, którego ukazanie nie jest zaskoczeniem, a elementem charakterystycznym dla przełomu XIX i XX wieku, bogatego w wszechobecne poczucie dekadentyzmu i strach przed nadchodzącym upadkiem (fin de siècle).

W kontekście mojej ostatniej przeczytanej książki („Doktor No”) byłem zaskoczony, że ta konkretna bondowska powieść w polskiej przestrzeni językowej wydana została w jedynie dwóch wersjach tłumaczeń, ukazując się po raz pierwszy w 1989 roku. Sprawa „Wehikułu czasu” jest dla mnie jeszcze bardziej zdumiewająca – jego pierwsze polskie wydanie w tłumaczeniu Feliksa Wermińskiego ukazało się w 1899 roku i, jak przyznaje w opracowaniu sam Juliusz K. Palczewski, zawierało wiele dopiero po czasie poprawionych błędów, nierzadko odwracających sens całych zdań. Po poprawkach wersja ta nadal obowiązuje i nikt nie zaproponował do tej pory innego przekładu, nawet w ostatnim, pochodzącym z 2021 roku wydaniu, które to niedługo ma wpaść w moje ręce.

H.G. Wells przedstawił świat niezwykle ciekawy, jednak powodem dla którego czyta się powyższą pozycję są rozważania autora na temat przyszłości i jego specyficzny punkt widzenia sprzed ponad wieku. Mimo upływu lat i jednej tylko wersji przekładu na język polski książka nie jest bogata w archaizmy. Ponadto odbiorowi sprzyjają malownicze opisy, którymi posługuje się ponadczasowy twórca science-fiction. Jest to moja druga książka Wellsa po świetnej „Wyspie doktora Moreau” i z pewnością się nie zatrzymam, sięgając najpewniej następnym razem za „Wojnę światów”.

Wydanie „Wehikułu czasu” z serii Biblioteki Narodowej zawiera cenny wstęp napisany przez zasłużonego znawcę twórczości Wellsa, dr hab. (wtedy jeszcze doktora) Juliusza K. Palczewskiego, który skraca do najistotniejszych wątków historię dorobku autora, opisuje jego najważniejsze dzieła, wyjaśnia walkę Wellsa z samym sobą o ostateczną formę „Wehikułu czasu”, którego planowany...

Miło było zapoznać się z klasyką fantastyki. Autor dochodzi do ciekawych wniosków, ludzkość potrzebuje celu i sensu, żeby się rozwijać, ale dochodzi do tego metodami, które się bardzo zestarzały. Ciekawe, czy książki aktualne też za 100 lat tak będą trącić myszką. Można przeczytać, ale nie jest to pozycja obowiązkowa.

Miło było zapoznać się z klasyką fantastyki. Autor dochodzi do ciekawych wniosków, ludzkość potrzebuje celu i sensu, żeby się rozwijać, ale dochodzi do tego metodami, które się bardzo zestarzały. Ciekawe, czy książki aktualne też za 100 lat tak będą trącić myszką. Można przeczytać, ale nie jest to pozycja obowiązkowa.

Próba opisania przyszłości naszego gatunku przez jednego z prekursorów fantastyki naukowej, Wellsa, nie jest może wyjątkowo wysublimowana, ale pokazuje jednocześnie, że obecnie snute wizje wcale a wcale od niej wyjątkowo nie odstają. Choć powieść Wellsa niewątpliwie jest podszyta jego poglądami politycznymi i filozoficznymi, to jest pewnym archetypem tego, jak człowiek postrzega swoją własną przyszłość - jako drogę ku skrajności.

Próba opisania przyszłości naszego gatunku przez jednego z prekursorów fantastyki naukowej, Wellsa, nie jest może wyjątkowo wysublimowana, ale pokazuje jednocześnie, że obecnie snute wizje wcale a wcale od niej wyjątkowo nie odstają. Choć powieść Wellsa niewątpliwie jest podszyta jego poglądami politycznymi i filozoficznymi, to jest pewnym archetypem tego, jak człowiek...

Bardzo dobra, choć obecnie już specyficzna. Jej atutem jest przede wszystko to, że autor świetnie odwzorował powszechne wówczas poglądy w wizji przyszłości dając świadectwo swoim czasu. Dzięki temu mamy punkt wejrzenia w to, jak wtedy myślano, jakie przyszłości się spodziewano. A jednocześnie otrzymaliśmy nietypową wizję przyszłości (jaką, to nie będę spoilerować). Dzisiaj mało wiarygodną.

I to dla fanów fantastyki naukowej będzie nie lada gratka – obecnie takich światów już się nie tworzy. Jako podmiot do analizy ówczesnych poglądów też sprawdzi się bardzo dobrze.

Bardzo dobra, choć obecnie już specyficzna. Jej atutem jest przede wszystko to, że autor świetnie odwzorował powszechne wówczas poglądy w wizji przyszłości dając świadectwo swoim czasu. Dzięki temu mamy punkt wejrzenia w to, jak wtedy myślano, jakie przyszłości się spodziewano. A jednocześnie otrzymaliśmy nietypową wizję przyszłości (jaką, to nie będę spoilerować). Dzisiaj...

WEHIKUŁ CZASU - podróż w czasie i przestrzeni ,według retro – myśli dziewiętnastowiecznego dżentelmena , kiedy to żarówka była szczytem techniki, jazda na rowerze wywoływała zgorszenie , a koń miał jeszcze dużo do powiedzenia . Kiedy to, naukowcy zachłystywali się , powstałym w tym czasie , jedynym słusznym poglądem na świat , i przyglądając się sobie widzieli małpę, a czas wstecz, zaczęli liczyć zapamiętale, nie w latach , ale w milionach lat . To właśnie wtedy Pan H.G.Wells wymyślił maszynę do przemieszczania w czasie , i udało mu się odbyć podróż do przyszłości, w krótkim opowiadaniu "WEHIKUŁ CZASU" . Prosto i ciekawie przedstawiona , pionierska wizja , dająca podwaliny, pod fundament myśli , literatury sciene fiction . Duża frajda , widzieć i móc ocenić sposób myślenia , dziewiętnastowiecznego twórcy, na tak abstrakcyjny – nadal intrygujący - trend twórczy, istniejący i nieprzejedzony jeszcze , wciąż kultywowany z rozmachem , do dzisiaj, w popkulturze . Fajnie i miło jest , z perspektywy minionych 136 lat , "wejść w buty" przedstawiciela tamtej epoki, i spojrzeć jego oczami na otaczający go wtedy świat i widmo przyszłości , według jego koncepcji , ukształtowanej, okolicznościami czasów , w jakich żył .

WEHIKUŁ CZASU - podróż w czasie i przestrzeni ,według retro – myśli dziewiętnastowiecznego dżentelmena , kiedy to żarówka była szczytem techniki, jazda na rowerze wywoływała zgorszenie , a koń miał jeszcze dużo do powiedzenia . Kiedy to, naukowcy zachłystywali się , powstałym w tym czasie , jedynym słusznym poglądem na świat , i przyglądając się sobie widzieli małpę, a...